Ονειροπόλος

παιδί ονειροπόλο ήμουν, πάντα.
από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έτσι τα'χα τα όνειρα, εύκολα, σαν χνούδια πάνω στα ρούχα μου, ολόγυρά μου.
και μου'λεγαν τότε όλοι, βάλτα στην άκρη δεν είναι παρά μόνο όνειρα. "Τινάξου" μου'λεγαν.
εγώ όμως ποτέ δεν άκουγα, ποτέ.
παιδί πεισματάρικο ήμουν πάντα.
Όμως πέρασαν τα χρόνια, σχεδόν μ'έπεισαν πως τα όνειρα μένουν πάντα όνειρα. μόνο όνειρα.
και μέσα μου ρίζωσαν καλά η αμφιβολία και ο φόβος.

ήταν τότε που εκείνος μου'λεγε "μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ, όλα θα πάνε καλά και εγώ θα διώξω τν φόβο" και ήθελα τόσο να του πω "μα... εγώ εσένα φοβάμαι.. ή όλα αυτά που θα πάθω από σένα" Κάπως έτσι δεν πάει; Boy meets girl, boy hurts girl...κλπ κλπ.

χρόνια κοιμόμουν μέχρι να βρω το ιδανικό όνειρο.
και όταν ξύπνησα μια μέρα το βρήκα να ξαποσταίνει πλάι μου. Ιδανικό; Δεν ξέρω, ίσως.
μα όταν κοιμάμαι πλάι του, είμαι πάντα ακουμπισμένη στο μάγουλο που φίλησε τελευταίο,έτσι για να το φυλακίζω το φιλί, να το κρατώ σφιχτά από κάτω μη μου φύγει.
και όταν κοιμάμαι πάνω του κρυφακούω αυτά που ψιθυρίζει η καρδιά του στην δική μου και δεν διακόπτω, από ευλάβεια.

δεν ξέρω πως είναι να αγαπάς, έχω μείνει μεταξεταστέα πολλές φορές, αλλά μ'αρέσει όπως μ'αγαπάει εκείνος.
υπομονετικά.
ναι, κάπως έτσι... πολύ υπομονετικά.
και σπάταλα.
ναι ναι πολύ σπάταλα.

μάλον δεν μεγάλωσα ακόμα.
παιδί ονειροπόλο ήμουν, πάντα.
κι ακόμα είμαι.

Ακούω: All I have to do is dream