Doubtful comforts

Δεν πίνονται οι λέξεις απόψε...
και εσύ μου ζητάς να φτύσω ποίηση.

Βιάζοντας το στόμα μου, δεν θα γεμίσει λουλούδια το δωμάτιο.

Μη μαζεύεις τ'αποφάγια μου, οι κραυγές είναι δικές μου...
Πόσα χρόνια και κάτι μέρες μωβ δε θα λερώσουν το άσπρο σου πάτωμα.
{ίσως σκάψουν μια λακουβίτσα στο χιόνι σου, αλλά δε θα το λερώσουν, στο υπόσχομαι}

Γι'αυτό - σε εκλιπαρώ - μη χαράζεις στους τοίχους μου πληγές
και μη σπρώχνεις την ανάσα μου κάτω απ'τη θάλασσα..
Ξέρω καλά πως να πνιγώ και μόνη μου.

Ακούω: Purple rain