Είναι πλανόδιες οι λέξεις, αγάπη μου

ρακένδυτες και ζητιάνες.
Αυτές που θέλω να ακούσω, όχι αυτές που μου λένε.

Θέλω να με τρυπάνε αυτά τα μάτια το πρωί, θέλω να με ντύνουν αυτά τα χέρια το πρωί, θέλω να μην κλείνει η πόρτα του μπάνιου, θέλω να ανοίγει η κουρτίνα, θέλω να θυμάται τι είπα χθες, θέλω να μιλάω χωρίς λόγια, θέλω να λύνω τα προβλήματά μου τη νύχτα, θέλω να μείνω νηστική, θέλω να γίνω κουρασμένη, θέλω να μπει το παρελθόν σε χάρτινο μικρό καραβάκι, αλλά να ταξιδέψει προς τα πίσω, θέλω να είναι εκείνος ΟΛΟΙ μου οι άντρες και οχι ένας από αυτούς, θέλω να με πάρει στο κρεββάτι, θέλω να με πάρει στο πάτωμα, θέλω να μ'αφήσει να χαϊδέψω εκεί που άλλα χέρια δε έφτασαν, θέλω να μπορεί... θέλω μόνο να μπορεί...

Δεν θέλω να με καταλαβαίνουν. Δεν θέλω να με καταλαβαίνουν. Δεν θέλω να με καταλαβαίνουν.
Κατάλαβες γαμώ την πουτάνα μου; Θέλω να μπορεί...

Ακούω: Stop listening - στη διαπασών.